Bekijken, bepalen, creëren, bekijken.

Denk aan herinneringen die je hebt uit je jeugd. Kan je je dat gewoon nog heel goed 

herinneren of herinner je je dat van een fotografisch beeld? In hoeverre zijn onze herinneringen, ons beeldgeheugen en het beeld dat we naar 

aanleiding daarvan van onszelf hebben gebaseerd op gecreëerde beelden?

We bekijken de objecten van onszelf, die we zelf gecreëerd hebben en naar aanleiding 

daarvan creëren we onszelf. Hierbij kijken we niet kritisch naar de werking van beelden, 

welke systemen er achter de beelden staan en aan welke conventies diezelfde beelden 

gebonden zijn, juist omdat het bij beeld gaat om hun “betekenis”.

Ik wil de culturele conventies in de beeldtaal ontmaskeren en de magische werking van 

beeld bevragen, niet zozeer om de achterliggende waarheid te grijpen, maar om de 

beperkingen en werking van de beeldcultuur te onderzoeken en onthullen door middel 

van ondervragende beelden.

Het realiteitsgehalte dat we toekennen aan beeld door in te gaan op de “betekenis” van 

beeld wil ik vervangen door een kritische beschouwing van de werking en eigenschappen van het beeld.